Spinning ψαρεύω τουλάχιστον 20 χρόνια, έχοντας δοκιμάσει κάθε λογής σκληρό τεχνητό. Οι σιλικόνες ποτέ δεν μου κέντριζαν το ενδιαφέρον, καθώς οι ατελείωτοι συνδυασμοί σωμάτων σιλικόνης, μολυβοκεφαλών και ανακτήσεων με «ζαλίζανε» καθώς δεν ήξερα εάν κάνω κάτι λάθος ή σωστό στο ψάρεμα μου. Όταν ξεκίνησα το lrf πριν μερικά χρόνια είπα να δοκιμάσω πιο πιστά τις σιλικόνες και τα βιοδιασπώμενα τεχνητά. Έχω αγοράσει πλέον αρκετά πακετάκια, κάποια με καλά αποτελέσματα και κάποια δεν τα έχω δοκιμάσει καν, χωρίς κάποιο λόγο.
Όταν ο Καλαγάνης μας έφερε τις τριχιές στις Οινούσσες ζορίστηκα λίγο, γιατί εξωτερικά στα μάτια μου δεν έπειθαν αρκετά, καθώς δεν ήταν όπως όλα τα άλλα που είχα συνηθίσει, να έχουν δηλαδή κεραίες, ποδαράκια και διάφορες λεπτομέρειες που να τις κάνουν να μοιάζουν με τις τριχιές. Όταν έβγαλα ένα σκουληκάκι από το φακελάκι η αλήθεια είναι ότι έμεινα έκπληκτός από την αντίδραση που είχε στα τινάγματα που του έδινα στο χέρι. Στις Οινούσσες τις τριχιές δεν τις δούλεψα καθόλου, καθώς είχα ήδη σκεφτεί που θα τις δούλευα…
Ο Θερμαϊκός κόλπος
Ο Θερμαϊκός είναι ένας πολυψαρεμένος κόλπος, κυρίως το εξωτερικό του τμήμα όπου μπορούν να αλιεύουν και οι επαγγελματίες. Είναι κλειστός και αρκετά ρηχός κόλπος ο οποίος δέχεται το γλυκό νερό και φερτά υλικά από τρία ποτάμια (Αξιός, Λουδίας και Αλιάκμονας), γεγονός που τον κάνει αρκετά σημαντικό ως περιοχή για την αναπαραγωγή, διαβίωση αλλά και νηπιοτροφείο αρκετών ειδών ψαριών. Να αναφερθώ ότι σημαντικό ρόλο (θετικό και αρνητικό) παίζουν και οι μυδοκαλλιέργειες που υπάρχουν καθώς από τη μια τα εκατομμύρια μύδια που υπάρχουν φιλτράρουν το νερό, αλλά από την άλλη η διαχείριση των απορριμμάτων των καλλιεργειών γης είναι ανεπαρκής. Φυσικά ο κόλπος επηρεάζεται και από άλλες μεταβλητές, όπως αυτές της ίδιας της Θεσσαλονίκης, των κατοίκων της, του εμπορικού λιμανιού, των καλλιεργειών και φυσικά της ίδιας της κλιματικής κρίσης. Να σημειώσω εδώ ότι στον Θερμαϊκό κόλπο ισχύουν ειδικοί κανονισμοί στην επαγγελματική και ερασιτεχνική αλιεία και μπορείτε να βρείτε εδώ και θα συμβούλευα να την δουν όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά για την ανάκαμψη του κόλπου.
Η ώρα της κρίσης
Γυρνώντας στη Θεσσαλονίκη και πίσω στην τρέλα της συμπρωτεύουσας (που μόνο συμπρωτεύουσα δεν μοιάζει πλέον) αποφάσισα να δοκιμάσω την τριχιά κάτω στην παραλία και να δω εάν αυτός ο Καλαγάνης μας πουλάει σκουλίκια για μεταξωτές κορδέλες. Ο βυθός που θα βρει κανείς στην παραλία είναι λάσπη, άμμος, ψιλό φυκάκι και σε μερικά σημεία κοντά στον ντόκο και βραχάκια. Ο πυθμένας του κόλπου είναι πλούσιος σε φαγητό, γεγονός που κάνει τα ψάρια ακόμα πιο δύσκολα (σε συνδυασμό με το καθημερινό κυνηγητό που τρώνε από επαγγελματίες και ερασιτέχνες). Φυσικά υπάρχουν και αρκετά σκαλώματα, κυρίως από αντικείμενα που καταλήγουν στον βυθό, από κομμένες πετονιές και κανένα πατίνι εάν είστε τυχεροί και το βγάλετε!
Το πρώτο ψάρεμα με την τριχιά το έκανα κοντά στον Λευκό Πύργο όπου κατέβηκα βραδάκι για να μην κάτσω άλλη μια μέρα σπίτι. Για αρχή διάλεξα μια στρόγγυλη φωσφοριζέ μολυβοκεφαλή, στα 5 γραμμάρια και κάρφωσα μια τριχιά σε χρώμα μπεζ, όπως κάναμε παλιά με την μέθοδο «σουβλάκι». Προσπαθούσα να κάνω μακρινές βολές, σαν κλασσικός «σπινεράς», αλλά δεν πήρα καμία τσιμπιά. Γενικά στο σημείο εκείνο και καθ’ όλο το μήκος της παραλίας, έχει αρκετά γοβιουδάκια, σπαράκια και άλλα μικρόψαρα που συνήθως τα σιλικονάκια στα κάνουν φύλλο και φτερό, αλλά αυτή την φορά δεν πήρα καμία τσιμπιά. Βγάζω την τριχιά, την κοιτάω, την ξανακοιτάω και προσπαθώ να φανταστώ, πως θα είναι η κίνηση της κάτω στον βυθό, βάζοντας όλους τους παράγοντες στο μυαλό μου, τριβή με τον πυθμένα, ταχύτητα, τιναγματάκια, το ότι είναι βράδυ κτλ.
Προφανώς ο τρόπος που είχα δολώσει τη σιλικόνη, την έκανε να μοιάζει αφύσικη κάτω στον βυθό, καθώς το μισό σκουλήκι δεν κουνιόταν. Τότε σκέφτηκα ότι θέλω να αυξήσω τον όγκο αλλά και την κίνηση, οπότε στην ίδια μολυβοκεφαλή, κάρφωσα κάθετα 2 τριχιές χρώματος ροζ και την ίδια μπεζ με τον ίδιο τρόπο. Παράλληλα θέλοντας η ανάκτηση μου να είναι όσο το δυνατόν πιο φυσική, σκέφτηκα ότι οι τριχιές δεν κολυμπούν, αλλά κάνουν σπασμωδικές κινήσεις πάνω από την άμμο, προσπαθώντας να σκάψουν πάλι μέσα και αυτό ακριβώς προσπάθησα να κάνω με το twitcher, μικρά τιναγματάκια στο ίδιο σημείο χωρίς σχεδόν καμία ανάκτηση από τον μηχανισμό. Κάθε μου βολή διαρκούσε περισσότερο από 3-4 λεπτά μέχρι να βγάλω έξω τη μολυβοκεφαλή, θέλοντας να δώσω στη σιλικόνη την σπασμωδική κίνηση που κάνει ένα σκουλήκι.
Από την πρώτη κιόλας βολή αφού άλλαξα τελείως τον τρόπο που έκανα ανάκτηση και που δόλωνα την τριχιά, πήρα τα γνωστά χτυπηματάκια από γωβιούς και σπαράκια. Μερικές δαγκωμένες και κομμένες τριχιές μετά, αποφάσισα να μετακινηθώ λίγο αριστερά – δεξιά και να παίξω κάθετα με τον ντόκο. Οι κάθετες βολές στον ντόκο είναι η καλύτερη για μένα τεχνική, καθώς σίγουρα η τριχιά λειτουργεί καλύτερα λόγω της κλίσης με το καλάμι (για αυτό και προτείνω να δοκιμαστούν και με dropshot). Πρώτη βολή κάθετα στον ντόκο και ένας σηκιός κοντά στα 25 εκατοστά μπούκωσε στη κυριολεξία την «τούφα» από τις τριχιές, έκανε το φωτομοντέλο και στη συνέχεια απελευθερώθηκε. Πέρασε αρκετή ώρα με τσιμπηματάκια κι γοβιουδάκια να μου κάνουν σερπαντίνα τις τριχιές, αλλά ο Καλαγάνης σαν σωστός και τίμιος ψαράς τίμησε τα φακελάκια με αρκετές τριχιές, «να φαν κι οι κότες». Το ίδιο βράδι και πάλι κάθετα στον ντόκο βγήκε μια εξαιρετική μουρμούρα κοντά στα 33 εκατοστά, φωτοσούτινγκ και ξανά πίσω.
Τις επόμενες μέρες έκανα ένα ψάρεμα στη Χαλκιδική, όπου σε μέρος με βαθιά νερά και αφού δεν φάνηκε καμία επιτυχία στον ορίζοντα με το spinning, αποφάσισα να στείλω τις τριχιές στα άπατα κάτι που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ μου τόσα χρόνια που ψαρεύω εκεί. Αυτή τη φορά δούλεψα cheburaska 5 γραμμαρίων, αγκίστρι μακρύλαιμο και ίδιο τρόπο δολωσιάς όπως στην παραλία. Περιμένοντας για περίπου 5 λεπτά να πατώσει και αφού είχα αρχίσει να αμφιβάλλω εάν θα πατώσει ποτέ, έκανα μερικά τινάγματα (αυτή τη φορά πιο δυνατά, υπολογίζοντας το βάθος και το γεγονός ότι η τριχιά μου σίγουρα δεν είναι κάθετα), ένιωσα ξαφνικά σε κάποια στιγμή να βαραίνει και στιγμιαία καρφώνω. Λίγες στιγμές αργότερα, αρκετά κεφάλια και μερικά παρακαλετά να μην φύγει χωρίς να δω τι είναι ένα πολύ όμορφο λυθρίνι στα 27 εκατοστά βγήκε, φωτογραφήθηκε και έφυγε πάλι για τα βαθιά.
Τις επόμενες μέρες ήθελα να πάω να δοκιμάσω την τριχιά σε ένα μεγάλο μέρος της παραλίας, έχοντας στόχο τις τσιπούρες που κρατάει ο κόλπος και τις βλέπει κανείς να κόβουν βόλτες κάτω από τα πόδια του. Τσιπούρα μπορεί να μην είδα αλλά έμεινα έκπληκτός από την ποικιλία των ειδών που έχει τελικά ο κόλπος, κάνοντας με να νιώσω αισιόδοξα, τουλάχιστον για το μέλλον του. Για την ιστορία βγήκε ένα πολύ όμορφο σκαθαράκι και μια XL λαπίνα, πάλι ψαρεύοντας κάθετα στον ντόκο, ή με παράλληλες βολές.
Συνοψίζοντας, δεν είμαι ο μεγαλύτερος φαν των σιλικονών και ούτε θα γίνω, εφόσον υπάρχουν τα επιφανείας, αλλά έπειτα από αυτά τα 3 ψαρέματα με την τριχιά, έχω αρχίσει και αναθεωρώ πολλές απόψεις, όπως ότι στις πόλεις δεν μπορείς να βρεις μεγάλα ψάρια, ότι τα ψάρια είναι στα βαθιά, ότι ότι ότι… Τελικά, όπου έχει νερό, μπορεί να βρεθεί και κάποιο ψαράκι, μικρό ή μεγάλο, αυτό δεν μας νοιάζει!
Υ.Γ Η τριχιά με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο από το καλαμαράκι και την γαρίδα, κάνοντας την Νο1 στις επιλογές μου όταν βρίσκω τα σκούρα ή εάν απλά θέλω να νιώσω τη χαρά της τσιμπιάς.
Κείμενο-Φωτογραφίες: Νίκος Δούμπας
